Spokojnie, to tylko jąkanie.
Spokojnie, to tylko jąkanie. Agata Sakwerda
Książka, którą mam od paru dni, a która jest dla mnie jednym z największych pozytywnych zaskoczeń związanych z literaturą na temat jąkania dzieci.
Pozycja przemyślana, merytoryczna, odnosząca się do klasycznych i skutecznych technik związanych z korygowaniem jąkania. Przyznanie się do jąkania, modyfikacje, pseudo-bloki, obserwacja własnych myśli (sic!) i wiele, wiele innych – a wszystko w formie przystępnej dla nastolatków. Po prostu autoterapia w czystej formie!
Wg mnie obowiązkowa pozycja dla dzieci oraz nastolatków jąkających się, ich rodziców, nauczycieli szkolnych, początkujących logopedów oraz osób zainteresowanych tematem, bliskich, znajomych, krewnych osób jąkających się.
Cóż, szkoda, że pojawiła się dopiero teraz, jakbym ją przeczytał 35 lat temu, to byłoby to wtedy dla mnie odkrycie!
Wielkie ukłony w stronę Agaty.
Przyznaję, pierwszy raz czytałam taką opowieść o chłopcu z jąkaniem- napisaną w formie opowiadania i z dialogami…to przemawia, to trafia…do umysłu, do serca. Zauważyłam, że ja- osoba dorosła, dojrzała…z doświadczeniem terapeutycznym – czytałam tę opowieść z emocją…co dalej…jak się potoczą losy Kamila? To wszystko: myśli dziecka z jąkaniem, emocje – bezsilność, złość…strach, lęk, poczucie się niepełnosprawnym itd. – zostaje w nas czytelnikach utożsamione, zapamiętane i najważniejsze, że jest pokazane wyjście z tego labiryntu- pomoc terapeuty, który ma znajomość tematu, ma empatię
i otwarte podejście do jąkania u dziecka i jego trudności oraz oczekiwań.
W tej publikacji wskazuje Agata Sakwerda na najważniejsze rzeczy w terapii-
w pomocy osobom z jąkaniem:
1. Ćwiczenia w praktyce – trenowanie się w mówieniu;
2. Analiza reakcji na swoje jąkanie;
3. Różne techniki radzenia sobie w mówieniu ze wskazaniem- nieco
wolniejszego tempa mówienia, śpiewnego oraz roli gestu, ruchu w mowie;
4. Praca nad sobą: nad swoimi myślami, emocjami- nad tym, że „jestem
sprawczy”;
5. Otwartość przed innymi – odwaga- przyznaję się do swojego jąkania; mówię
o tym innym – „Jestem ekspertem od jąkania i mogę śmiało o nim mówić”;
6. Ważne! To osoba z jąkaniem też może pomagać innym, a nie tylko – czekać
na pomoc od innych;
7. Świadomość swoich ograniczeń- każdy ma jakieś swoje ograniczenia- daje
moc;
8. Dostarcza wiele cennych- praktycznych rad np. Co robić, jak ktoś się
wyśmiewa?
9. Ważne wsparcie innych- rodziców, nauczycieli, rówieśników, terapeuty-
prosić śmiało o pomoc;
10. „Ważne, jaki jesteś w środku, a nie to, jak mówisz.”
Ważne, aby jąkanie stało się tylko jąkaniem.
Na koniec- ważne podsumowanie tej opowieści:
W wyniku powyższego działania -jąkaniem nie będzie owładnięta cała osoba, bo zapanuje nad swoją mową w odpowiednim momencie i wykorzysta swoją wiedzę, doświadczenie i wsparcie innych.
Gratuluję Autorce tak wspaniałej publikacji i gorąco ją polecam do czytania.